Nefes Alsam da Umudum Yok!
Bo?luklardayym… Ne oldu?unu anlayamady?ym bir bo?luk... Hayatymyn gitgide kötüye gitti?ini görüyorum. Durumum çok kötü… Derslerim de kötüye gitmeye ba?lyyor. Artyk dayanamyyorum. Çekip gitmek istiyorum bulundu?um her yerden. Sanki duvarlar üstüme üstüme geliyor. Etrafymda mutlu olan insanlary gördükçe delirecek gibi oluyorum. Ailemse, onlarla hiçbir ?eyimi payla?mady?ymy söylüyor. Neyimi payla?ayym ki? Neyimi anlatayym ki? Yçim içimdeyken mutluyum ben ve içim umutsuz yine de içindeyken. Konu?mak fayda etmiyor bana, o yüzden konu?muyorum. Mutsuzluk ve umutsuzluk... Yakamy byrakmayan ?anssyzlyklar… Lanet olasyca! Yok, i?te çarem… Yok, kaldym öyle. Ynsanlar bana “Nasylsyn?” dedi?inde “Ölmedim, sürünüyorum…” diyorum. Bunun ady karamsarlyk de?il… Bunun ady umudun kalmamasy... “Nefes alyyorsak hala umut var!” diye bir laf var ya; külliyen yalan! Nefes alyyorum ama sy?ynacak, güvenecek ve tutunacak hiçbir ?eyim yok… Ölmek için bir nedenim yok…
Yazar Hakkında
 |
arkut arkut |
Yorumlar
Henüz Yorum Yok! İlk Yorumu Yapan Sen Ol: